Βενζίνη: Το πιο ακριβό παραμύθι με κυβερνητική υπογραφή

Την περασμένη εβδομάδα, έδειξα σε έναν φίλο – διευθύνοντα σύμβουλο μεγάλης πετρελαϊκής εταιρείας – μια απόδειξη από βενζινάδικο. Την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα, με κοίταξε ξανά και μου χαμογέλασε σαν να ήξερε πως ό,τι κι αν πει, δεν αλλάζει τίποτα. Και είχε δίκιο. Γιατί όταν μιλάμε για τιμές καυσίμων στην Ελλάδα, η λέξη “παράλογο” δεν φτάνει.

Στην Ελλάδα του 2025, η αγορά καυσίμων λειτουργεί με λογική «μονά κερδίζω, ζυγά χάνεις». Όταν το πετρέλαιο ανεβαίνει στις διεθνείς αγορές, η τιμή στην αντλία αυξάνεται με ταχύτητα φωτός. Όταν πέφτει; Ξεχάστε το. Οι τιμές παραμένουν εκεί, αγέρωχες. Πιο σταθερές κι από την Ακρόπολη. Ο λόγος; Πολύ απλός: Σπέκουλα – και μάλιστα με κυβερνητική βούλα.

Γιατί ο πρώτος που “ποντάρει” στα καύσιμα δεν είναι ο πρατηριούχος ή η πετρελαϊκή, αλλά το ίδιο το κράτος. Η κυβέρνηση έχει φορτώσει τη βενζίνη με φόρους λες και είναι πολυτελές αγαθό. Από τα 89 ευρώ που πλήρωσα για ένα γεμάτο ρεζερβουάρ, τα 50,76 ευρώ ήταν φόροι. Πάνω από το μισό ποσό! Η καθαρή αξία του καυσίμου, χωρίς ΦΠΑ; Μόλις 29 ευρώ. Δηλαδή πληρώνουμε σχεδόν 2 ευρώ το λίτρο για κάτι που κοστίζει ουσιαστικά 60 λεπτά.

Και αν νομίζετε πως φταίει μόνο η διεθνής αστάθεια ή οι γεωπολιτικές εντάσεις, δείτε και αυτό: Στη Μακεδονία – εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα διυλιστήρια – η τιμή της βενζίνης είναι συχνά χαμηλότερη από την τιμή στη Στερεά Ελλάδα, που βρίσκεται δίπλα τους. Ποιον ακριβώς κοροϊδεύουμε;

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι απλά αποτέλεσμα “ατελειών της αγοράς”. Είναι ένα οργανωμένο, διαχρονικό πάρτι που στηρίζεται από την ανοχή – ή και τη συνενοχή – της πολιτείας. Γιατί όταν το κράτος τρέφεται από την υπερφορολόγηση, γιατί να πιέσει για διαφάνεια; Γιατί να πατάξει την αισχροκέρδεια; Όταν η κυβέρνηση μαζεύει έσοδα από φόρους πάνω σε τεχνητά φουσκωμένες τιμές, ποιος να θέλει να χαλάσει τη συνταγή;

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι πληρώνουμε φόρους πάνω σε φόρους. Ο ΦΠΑ υπολογίζεται αφού έχει ήδη προστεθεί ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης. Δηλαδή πληρώνουμε φόρο επί φόρου – μια παγκόσμια πρωτοτυπία που βαφτίζεται «αναπτυξιακή πολιτική». Κι ύστερα απορούν γιατί γεμίζουν οι δρόμοι με ποδήλατα και πεζούς.

Και δεν είναι μόνο η βενζίνη. Από ένα βαρέλι πετρέλαιο βγαίνουν δεκάδες παράγωγα προϊόντα – από πλαστικά και χημικά, μέχρι λιπαντικά και καλλυντικά. Η άνοδος της τιμής του βαρελιού φουσκώνει τα πάντα. Η πτώση του; Σπάνια φτάνει στον τελικό καταναλωτή.

Σε μια ευνομούμενη αγορά, η μείωση του κόστους θα περνούσε αυτόματα στην τιμή του ραφιού. Εδώ όμως δεν έχουμε ελεύθερη αγορά. Έχουμε καρτέλ. Με κυβερνητική σφραγίδα.

Κι όσο δεν αλλάζει αυτό, το μόνο που θα πέφτει… είναι η υπομονή μας.