Η ασφυξία στο κέντρο της Πάτρας δεν είναι πλέον απλώς μια ενόχληση, αλλά μια καθημερινή πραγματικότητα που δοκιμάζει την υπομονή κατοίκων και επισκεπτών. Με τις πεζοδρομήσεις σε κομβικές οδούς να βρίσκονται σε εξέλιξη (και με αμφίβολη ημερομηνία ολοκλήρωσης), το ερώτημα για τη λύση του κυκλοφοριακού γίνεται πιο επιτακτικό από ποτέ. Μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, οι εξαγγελίες της δημοτικής αρχής για μαγικές λύσεις, που συχνά αγγίζουν τα όρια της ουτοπίας, προκαλούν περισσότερα ερωτηματικά παρά αισιοδοξία.
Ο ιδανικός στόχος για έναν κρατικά επιδοτούμενο δημόσιο φορέα συγκοινωνιών, που θα συνδέει κάθε γωνιά της πόλης, ακούγεται άκρως δελεαστικός. Ωστόσο, η ωμή αλήθεια είναι πως ένα τέτοιο εγχείρημα, με τα σημερινά δεδομένα της ελληνικής οικονομίας και δημόσιας διοίκησης, φαντάζει περισσότερο σαν άπιαστο όνειρο. Η ιστορία έχει διδάξει πως μεγαλόπνοα σχέδια χωρίς ρεαλιστική βάση συχνά ναυαγούν.
Η επίκληση των δωρεάν θέσεων στάθμευσης περιμετρικά του κέντρου ως πανάκεια για το κυκλοφοριακό αποδεικνύεται κενή περιεχομένου στην πράξη. Γιατί ποιος θα αφήσει το αυτοκίνητό του χιλιόμετρα μακριά από τον προορισμό του, αν δεν υπάρχει αξιόπιστος και συχνός τρόπος να φτάσει στο κέντρο; Το θλιβερό παράδειγμα του μοναδικού λεωφορείου του Δήμου στην παραλιακή ζώνη, που θυμίζει περισσότερο αστικό μύθο παρά πραγματική υπηρεσία, είναι αποκαλυπτικό.
Η ελπίδα για ηλεκτρικά μίνι λεωφορεία, χρηματοδοτούμενα από το ΕΣΠΑ, είναι σίγουρα μια θετική σκέψη. Όμως, το ερώτημα για το ποιος θα τα οδηγήσει παραμένει αναπάντητο, δεδομένης της ακαμψίας της δημοτικής αρχής απέναντι στη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα και των γνωστών εμποδίων στις προσλήψεις στο δημόσιο. Υπάρχει ο φόβος τα νέα λεωφορεία να καταλήξουν και αυτά σκουριασμένα σε κάποια αποθήκη, θυμίζοντας παλαιότερες άστοχες επενδύσεις.
Η λύση, όπως συχνά συμβαίνει, βρίσκεται στην απλή λογική και στην αξιοποίηση δοκιμασμένων πρακτικών. Η επανασύνδεση με το Αστικό ΚΤΕΛ, όπως είχε συμβεί στο παρελθόν, φαντάζει ως η πιο άμεση και ρεαλιστική οδός. Η δημιουργία τακτικών και συχνών δρομολογίων που θα συνδέουν τους υπάρχοντες και τους μελλοντικούς περιφερειακούς χώρους στάθμευσης με το κέντρο της πόλης είναι μια λύση που έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά της.
Αντί να αναλώνεται σε ουτοπικά σενάρια και άκαμπτες ιδεοληψίες, η δημοτική αρχή οφείλει να επιδείξει ρεαλισμό και πρακτική διάθεση. Η συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, και συγκεκριμένα με τον φορέα που ήδη διαθέτει την τεχνογνωσία και την υποδομή για τις αστικές συγκοινωνίες, είναι μονόδρομος για την ανακούφιση του κυκλοφοριακού. Διαφορετικά, οι εξαγγελίες για λύσεις θα παραμείνουν κενές περιεχομένου και η Πάτρα θα συνεχίσει να πνίγεται στην κυκλοφοριακή της συμφόρηση. Η ώρα για δράση και ρεαλιστικές λύσεις είναι τώρα, πριν ο Γόρδιος δεσμός του κυκλοφοριακού γίνει άλυτος.