Η δολοφονία του Charlie Kirk στη Γιούτα συγκλόνισε την πολιτική σκηνή των ΗΠΑ. Ένας συντηρητικός ακτιβιστής, γνωστός για τις αμφιλεγόμενες απόψεις του, έπεσε νεκρός από σφαίρες. Θα περίμενε κανείς πως η είδηση αυτή, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, θα γεννούσε ένα ξεκάθαρο μήνυμα: η βία δεν έχει θέση στη δημοκρατία. Κι όμως, στην Ελλάδα καταφέραμε και πάλι να το γυρίσουμε αλλιώς.
Η δημοσιογράφος Νατάσα Γιάμαλη δεν θεώρησε σκόπιμο να εστιάσει στον δράστη, ούτε στο γεγονός της ωμής δολοφονίας. Αντιθέτως, μέσα από την ανάρτησή της, προτίμησε να “θυμίσει” στο κοινό πόσο σκοταδιστικές θεωρεί τις ιδέες του Kirk: τη στάση του υπέρ της οπλοκατοχής, την πολεμική του απέναντι στα κινήματα LGBTQ, τις συντηρητικές του θέσεις. Με λίγα λόγια, εκεί που όλοι μιλούσαν για το έγκλημα, εκείνη έβλεπε μια ευκαιρία για ιδεολογικό μαστίγωμα.
Και εδώ ακριβώς ξεκινά το πρόβλημα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς θαυμαστής του Charlie Kirk για να καταλάβει ότι η στιγμή της δολοφονίας δεν είναι η κατάλληλη ώρα να ξαναζεστάνουμε την πολιτική σούπα. Μια ανθρώπινη ζωή χάθηκε, κι αυτό είναι το βασικό γεγονός. Αντί για καθαρό και στέρεο μήνυμα καταδίκης της βίας, το κοινό έλαβε μια ανάρτηση που έμοιαζε περισσότερο με “επιμνημόσυνη δέηση” για τις ιδέες που μισούμε, παρά για το θύμα που δολοφονήθηκε.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν έχασε την ευκαιρία να σηκώσει το γάντι, χαρακτηρίζοντας το βίντεο της Γιάμαλη “εμετικό”. Και μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον τρόπο που ο Άδωνις επιλέγει να υπερασπίζεται τους πολιτικούς του συμμάχους, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είχε δίκιο σε κάτι: όταν δεν μιλάς καθαρά ενάντια στη βία, αφήνεις χώρο να θεωρηθεί πως την υποβαθμίζεις, ή –ακόμα χειρότερα– πως τη δικαιολογείς.
Η στάση αυτή δεν είναι απλώς άκομψη· είναι επικίνδυνη. Στέλνει το λάθος μήνυμα σε μια κοινωνία ήδη πολωμένη. Αν η αριστερή δημοσιογραφία καταντά να “χαμογελά” έμμεσα απέναντι σε μια πολιτική δολοφονία, μόνο και μόνο επειδή το θύμα ήταν πολιτικά μισητό, τότε χάνεται κάθε ηθικό πλεονέκτημα. Γιατί αύριο μπορεί να είναι ένας “προοδευτικός” στη θέση του Kirk. Τι θα πουν τότε; Ότι φταίνε οι απόψεις του;
Εδω ειναι το “εμετικό” βίντεο
https://www.facebook.com/reel/1733284247316764
Ο σαρκασμός είναι εύκολος, η συνέπεια όμως είναι δύσκολη. Η Νατάσα Γιάμαλη θέλησε να παίξει τον ρόλο του “σκληρού κριτή” του αμερικανικού συντηρητισμού, την ώρα που η ατζέντα έπρεπε να είναι μία: καταδίκη της πολιτικής βίας. Αντί να δείξει πολιτική ωριμότητα, διάλεξε την οδό του εύκολου like και της προοδευτικής αυτοϊκανοποίησης. Ένα βίντεο που, αντί να ενημερώνει, έδειξε το πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η ιδεολογική τύφλωση.
Η υπόθεση Kirk μας θυμίζει πως οι λέξεις έχουν βαρύτητα. Όταν ο λόγος δεν διαχωρίζει ξεκάθαρα το έγκλημα από την πολιτική αντιπαράθεση, τότε θολώνει τα όρια μεταξύ διαφωνίας και αποδοχής της βίας. Αυτό που έκανε η Γιάμαλη μπορεί να μην είναι “υπέρ” της δολοφονίας με ρητό τρόπο· όμως η σιωπή για τον δράστη και η έμφαση στην κριτική του θύματος δίνει το λάθος σήμα.
Στο τέλος της ημέρας, η δημοσιογραφία κρίνεται από το θάρρος της να σταθεί πάνω από τις ιδεολογίες, όταν τίθεται θέμα ζωής και θανάτου. Και η Νατάσα Γιάμαλη απέτυχε παταγωδώς σε αυτό το τεστ.