Γιάννης Ψαράκης

Ο αστικός μύθος στην Πάτρα θέλει την περιοχή του Αγίου Διονυσίου να βγάζει τα πιο μαγκιόρικα παιδιά της πιάτσας. Μπασκετικά και μόνο αν το δει κανείς, ανατρέχοντας στις ιστορίες πίσω στην δεκαετία του ’60 και του ’70 θα μάθει ότι στην περιβόητη έδρα της ΕΑΠατρών ληγούσαν και τα… σίδερα.

Ειδικά στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΣΚΑ-Η κάθε αγώνας αντίπαλης ομάδας στο ανοιχτό γήπεδο της ομάδας έμοιαζε με επικίνδυνη αποστολή και λέγεται ότι ο μόνος παίκτης που την έβγαζε… καθαρή ήταν ο «Νουρέγεφ» Κώστας Πετρόπουλος με τη φανέλα του Απόλλωνα, αφού όλοι οι άλλοι δεινοπαθούσαν.

Κάπου ανάμεσα στους «σκληρούς» του Αϊ Διονύση μεγάλωσε τη δεκαετία του ’70 και πήρε τις πρώτες του παραστάσεις από το μπάσκετ και ο Μάκης Γιατράς. Ο «ήρωας» της φετινής σεζόν της Α1, ο άνθρωπος που με την πορεία του δικού του Προμηθέα έσωσε ό,τι είχε απομείνει από το πληγωμένο γόητρο ενός πλήρως απαξιωμένου (από όλους) πρωταθλήματος. Εκεί, μαζί με τον αδερφό του Τάσο (αυτός ήταν το ταλέντο της φαμίλιας) έκαναν τα πρώτα τους βήματα στο μπάσκετ, εκεί έστησαν την πρώτη τους επιχείρηση εκτός μπάσκετ, μία πιτσαρία ονόματι «Πόρτο Φίνο», περί τα 100 μέτρα από το ανοιχτό γήπεδο της ΕΑΠ. Εκεί μαζεύονται ακόμη για να κάνουν ατελείωτες συζητήσεις για το μπάσκετ, εκεί ο Μάκης Γιατράς «τραπεζώνει» παίκτες όλων των τμημάτων της πρώτης και μεγάλης του αγάπης, της ΕΑΠ, με κάθε ευκαιρία.

To ανοιχτό γήπεδο της ΕΑΠ

Όπως καταλαβαίνετε, για να κάνουμε και λίγη πλάκα, τέλος το «ταβερνιάρης» για τον Μάκη Γιατρά. Ο άνθρωπος ήταν «πιτσαδόρος», αφού αυτός έφτιαξε το Πόρτο Φίνο πριν πολλά χρόνια και το «παραχώρησε» στον αδερφό του, όταν κατάλαβε ότι θα πρέπει να αφοσιωθεί στον μεγάλο του «παράνομο» έρωτα, την προπονητική στο μπάσκετ. Ο «επίσημος» δεν είναι άλλος από τη φαμίλια του, η γυναίκα και τα δύο του αγόρια…

Να πω την αμαρτία μου, όταν άκουσα πριν δύο καλοκαίρια την είδηση για την «επιστροφή του Γιατρά» στον πάγκο του Προμηθέα είπα από μέσα μου «ένας ακόμη τοπικός ήρωας που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, ένας ακόμη αναλώσιμος προπονητής που θα φύγει νύχτα». Ναι, βλέπω και στα δικά σας μάτια ότι μετανιώσατε όπως εγώ για τον «αντιτουριστικό» προπονητή με την κοιλίτσα, τον μπρουτάλ χαρακτήρα στον πάγκο και τα ελληνικότατα μπινελίκια προς τους παίκτες του. Ο ίδιος ο Μάκης Γιατράς μας έκανε όλους να καταπιούμε τη γλώσσα μας και τώρα να τον αποθεώνουμε. Αλλά αν θέλουμε να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, πρώτα θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον άνθρωπο που πίστεψε στον Γιατρά και του έδωσε (λίτεραλι) τα κλειδιά της ομάδας, τον ιδιοκτήτη του Προμηθέα Βαγγέλη Λιόλιο.

Για να φτάσουμε όμως μέχρι εκεί, στη συνάντηση των δύο στις αρχές της δεκαετίας θα πρέπει να πάμε ξανά ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Ο Γιατράς άφησε γρήγορα στην άκρη τα σνίκερς και αφοσιώθηκε στην προπονητική, βολοδέροντας για χρόνια στις ομάδες των τοπικών κατηγοριών. Παναχαϊκός Σουλίου, Δάφνη Πατρών, Έσπερος Πατρών, Κεραυνός Αιγίου (εκεί όπου μεταξύ άλλων ανέδειξε και τον Βαγγέλη Μαργαρίτη…) και ακόμη Δόξα Λευκάδας, ορισμένοι από τους σταθμούς της… άγονης γραμμής του, μέχρι να βρει απάνεμο λιμάνι στον Προμηθέα ξεκινώντας από τα τμήματα υποδομής και μετά στην πρώτη ομάδα, την οποία εκτόξευσε από τα τοπικά μέχρι τα μεγάλα σαλόνια. Παραμένοντας ταπεινός, αφανής εργάτης, αντιτουριστικός και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Ακόμη και όταν μετά την άνοδο στην Α1 (από τα τοπικά της ΕΣΚΑ-Η) έκανε ένα βήμα πίσω για να αναλάβει τις τύχες της ομάδας ο Βαγγέλης Αγγέλου, έμεινε στο περιθώριο ως «τεχνικός σύμβουλος», χωρίς να διαμαρτύρεται. Κάπως έτσι έχτισε και τη σχέση εμπιστοσύνης με τον Λιόλιο, κάπως έτσι είναι αγαπητός από όλο τον κόσμο.

Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε άνθρωπο στην Πάτρα να σου μιλήσει για τον Μάκη Γιατρά θα σου πει τα καλύτερα. Πρόκειται για έναν πολύ αγαπητό άνθρωπο, εντός και εκτός μπάσκετ, γιατί ήταν και παραμένει αυθεντικός. Τα βράδια τις καθημερινές θα τον πετύχετε στα ανοιχτά γήπεδα της πόλης να παρακολουθεί τους αγώνες των «μικρών» τμημάτων του Προμηθέα. Και τα Σαββατοκύριακα αλωνίζει όλη την πόλη, παρακολουθώντας αγώνες των τοπικών πρωταθλημάτων της ΕΣΚΑ-Η.

Κάποιος τον χαρακτήρισε «Λάσο των φτωχών», θα προτιμήσουμε το «Γιατράς όλης της Πάτρας». Και αυτό γιατί δεν είναι ένας απλός προπονητής, αλλά αυτός που ενέπνευσε έναν οργανισμό, μια ομάδα να πετύχει κάτι που στην αρχή της σεζόν έμοιαζε με ουτοπία, αν συνυπολογίσει κανείς και την παρουσία της ομάδας για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Είναι διαχειριστής, είναι οικονομικός διευθυντής, είναι τα πάντα, κάτι που πιστώνεται όπως προαναφέραμε ο Λιόλιος που τον πίστεψε και τον εμπιστεύτηκε. Ο Γιατράς έκανε όλες τις μεταγραφές, αυτός τις διαπραγματεύσεις με τους ατζέντηδες και θα συνεχίσει να το κάνει.

Μοναδικός του «σύμβουλος» ο καλός του φίλος εδώ και δεκαετίες Ανδρέας Ζαφειρόπουλος. Ο φαρμακοποιός στο επάγγελμα, τον οποίο ίσως θα θυμούνται οι παλαιότεροι στα ‘80ς με τη φανέλα του Πανελλήνιου, είναι ο… εξ απορρήτων του Γιατρά. Μαζί συζητάνε τα πάντα, αναλύουν τις υποψήφιες μεταγραφές, με τον Ζαφειρόπουλο να έχει περίοπτη θέση στις courtside seats του «Δημήτρης Τόφαλος», για να απολαμβάνει τον κολλητό του1 να μεγαλουργεί.

basketballguru.gr